Polesie

	Polesie; biał. Палессе, ukr. Полісся
	Lokalizacja
	Flaga
	Informacje
Państwo	Polska, Białoruś, Ukraina, Rosja
Stolica	Brześć, Pińsk, Homel
Powierzchnia	130 tys. km²
Liczba ludności	4,5 mln
Język	polski, białoruski, ukraiński, rosyjski
Kod samochodowy	PL, BY, UA, RUS
	Strona internetowa

Polesie

Polesie – region historyczno-geograficzny, zlokalizowany w Europie Wschodniej, pomiędzy Polską i Rosją, wzdłuż granicy Ukrainy oraz Białorusi. Region jest mocno zalesiony, występuje też gęsta sieć rzeczna. Najdłuższymi i głównymi ciekami wodnymi Polesia są Prypeć z Dnieprem. Największymi miastami krainy są Brześć, Pińsk, Homel, Mozyrz, Baranowicze, Czernichów, Klińce, Korosteń, Szostka, Konotop, Nieżyn, Kowel, Żłobin, Rzerzyca, Swietłahorsk i Biała Podlaska. Powierzchnia Polesia wynosi w przybliżeniu 130 tys. km². Średnia wysokość terenu to 150-200 metrów n.p.m.

Historia[edytuj]

W średniowieczu większa część obecnego obszaru Polesie była zamieszkana prawdopodobnie przez plemię Dregowiczów. Od X wieku Polesie podlegało Rusi Kijowskiej, w czasie rozdrobnienia dzielnicowego – księstwo turowsko-pińskie, w 1341 przyłączone przez Giedymina do Wielkiego Księstwa Litewskiego (od 1385 w unii z Polską). Do rozwoju Polesia przyczyniła się zwłaszcza królowa Bona, jako wielka księżna litewska, która w 1523 otrzymała Pińsk. Po unii lubelskiej z 1569 roku Polesie znalazło się w granicach Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Podzielone było między Wielkie Księstwo Litewskie i Koronę Król. Polskiego. W 1596 w Brześciu Litewskim zawarto unię brzeską łączącą Cerkiew prawosławną na terenie Rzeczypospolitej z Kościołem katolickim i tworzącą z niej Kościół unicki (grekokatolicki). W Pińsku natomiast powstało kolegium jezuitów, w którym prowadził działalność Andrzej Bobola. W drugiej połowie XVIII wieku z inicjatywy króla Stanisława Augusta oraz hetmana wielkiego litewskiego Michała Kazimierza Ogińskiego podjęto plany modernizacji Polesia i wykorzystania szlaków rzecznych do połączenia zlewisk Morza Bałtyckiego i Morza Czarnego. Zbudowano wówczas Kanał Ogińskiego (1765–1783) oraz pierwszą część Kanału Królewskiego (1775–1784) łączącego dorzecze Bugu i Dniepru, które używane są do dziś. Później nastąpił rozbiór Rzeczypospolitej, wcielając region do Imperium Rosyjskiego. Po I wojnie światowej ziemie te zostały podzielone między II RP i ZSRR, a na czas II wojny światowej zagarnięte przez III Rzeszę. Po II wojnie światowej i przymusowej zmianie granic państwowych Polsce zwrócono jedynie niewielki skrawek byłego województwa poleskiego, na reszcie terytorium pozostał stan taki, jaki był w okresie okupacji w roku 1940. W 1986 roku w pobliżu miasta Prypeć, nastąpiła katastrofa czarnobylskiej elektrowni jądrowej, w wyniku której część wschodniego Polesia została zamknięta i wyłączona z użytkowania. Po upadku Rosji Radzieckiej wyszczególniła się Białoruś i Ukraina, dla których Polesie stało się naturalną granicą.

Dojazd[edytuj]

Samolotem[edytuj]

Samochodem[edytuj]

Pociągiem[edytuj]

Warto zobaczyć[edytuj]

Zabytkowe centrum Brześcia i Pińska (biał. Гістарычны цэнтр Брэста і Пинска)
Drewniane domy w Kudryczach (biał. Драўляныя дамы ў Кудричи)
Wioska Olszany (biał. Деревня Ольшаны)
Sobory i gród w Czernihowie (ukr. церкви і замок в Чернігові )
Kamieniołom w Mikaszewiczach (biał. Карьер в Микашевичах)
Łuniński Rezerwat Biologiczny (biał. Біялагічны заказнік “Лунінскі”)
Prypecki Park Narodowy (biał. Нацыянальны парк «Прыпяцкі»)
Bagna Olmańskie (biał. Альманскія балоты)

Regiony[edytuj]

Gastronomia[edytuj]

Informacje turystyczne[edytuj]

Gdzie dalej[edytuj]