Tai Shan

Tai Shan (chiń.: 泰山; pinyin: Tài Shān) – góra położona na północ od Tai'anu w prowincji Szantung.

Informacje

Tai Shan to wzgórze o wielkim znaczeniu dla chińskiej historii i kultury. W roku 1987 wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jej najwyższy punkt to szczyt Jadeitowy Cesarz (chiń. upr.: 玉皇顶; trad.: 玉皇頂; pinyin: Yùhuáng Dīng) o wysokości 1545 metrów (według chińskich władz 1532,7 m).

Tai Shan leży na północ od miasta Tai’an i na południe od stolicy prowincji, miasta Jinan. U podnóża góra osiąga wysokość 150 m n.p.m. i dochodzi do 1545 m n.p.m. Podstawa Tai Shan zajmuje powierzchnię 426 km². Współrzędne geograficzne szczytu Jadeitowy Cesarz to 36°16′N i 117°06′E.

Tai Shan zalicza się do Pięciu Świętych Gór Taoizmu. Jest kojarzona ze wschodem słońca, narodzinami, odnową, a często uważa się ją za najważniejszą z całej piątki. Ruch pielgrzymkowy do świątyń na Tai Shan odbywa się od 3 tys. lat.

Przygotowania

Góra nie jest wysoka, ale wymaga minimum niezbędnego wyposażenia. Bez względu na pogodę na szczycie jest z reguły zimno, a pogoda nieprzewidywalna. Na trasie można spotkać ludzi zarówno w wieku przedszkolnym jak i mocno emerytalnym (np. staruszki chodzące wspinające się o lasce), ubranych czasami w T-shirty, tenisówki czy nawet szpilki. Pomimo tego należy zabrać ciepłe ubrania (również przeciwdeszczowe) i dobre buty - na szczycie temperatura potrafi spaść do kilkunastu stopni (zimą nawet do -9), a wchodzenie po kamiennych schodach jest dość forsowne dla nóg. Na trasie są jadłodajnie serwujące ciepłe posiłki, ale wskazane jest zabranie własnego prowiantu i napojów, gdyż ceny na straganach rosną wraz z pokonaną wysokością (a jednocześnie jakość tych posiłków maleje).

Dojazd

Trzeba dostać się do miasta Tai’an. Można do niego dojechać autobusem z Jinan (ok. 1-1,5 h), a do Jinan można dolecieć samolotem lub dojechać pociągiem z Pekinu. Na górę wchodzi się ulicą z centrum miasta. Na szczyt prowadzą dwie drogi: tradycyjna trasa pielgrzymek oraz alternatywna trasa zachodnia. Wejście na szlak tradycyjny umiejscowione jest na końcu ulicy Hongmen Lu - należy kierować się w górę, w kierunku na północ. Obowiązuje bilet w cenie 60 CNY^{(stan na: wrz.2011)} (80 CNY^{(stan na: wrz.2011)} na trasę zachodnią). Bramy otwarte są całą dobę. Obie trasy spotykają się w połowie drogi, przy Zhongtianmen, gdzie można również dojechać autobusem.

Trasa

Trasa pielgrzymek

Trasa tradycyjnych pielgrzymek prowadzi na szczyt po 7200 schodach, pieszo pokonuje się ją w okresie letnim w ok. 4-5 godzin (zejście, równie forsowne, ok. 3-4 godziny). Stopnie schodów początkowo są niskie, szerokie i rzadko rozmieszczone, ale w miarę zbliżania się do szczytu ich wysokość i zagęszczenie wzrasta, a poruszanie się po nich sprawia coraz więcej trudu.

Właściwy początek szlaku zaczyna się przy Pierwszej Niebiańskiej Bramie (Yitianmen). Za nią jest łuk z czasów dynastii Ming (1368–1644). Tysiąc lat wcześniej z tego miejsca podobno Konfucjusz rozpoczynał swoją pielgrzymkę na górę. Następnie jest Czerwona Brama (Hongmen) i Świątynia Czerwonej Bramy (Hongmen Gong). Od początku wspinaczki można podziwiać ustawione wzdłuż drogi kamienne tablice, których jest w sumie 819. Niedaleko od bramy wejściowej, po prawej stronie znajduje się unikalny kamień, którego wiek szacowany jest na ponad 1 mld lat (niestety, leży poza ścieżką i nie można do niego podejść).

Idąc dalej na północ, mija się Wieżę Duchów Bezliku, a poniżej Grobowiec Białego Muła. Według legendy na jego grzbiecie jeden z cesarzy dynastii Tang wjechał i zjechał z Tai Shan, ale muł padł w tym miejscu z wycieńczenia. Cesarz uhonorował zwierzę tytułem generała i okazałym pochówkiem. Następnie dochodzimy do dawnego żeńskiego klasztoru Dou Mu, o ścianach koloru krwistoczerwonego (jak we wszystkich budynkach świątynnych na tej górze). Można wejść do przedsionka świątyni (również fotografować), ale próba wejścia dalej kończy się interwencją przebywających tam mnichów (lub osób w mnisich strojach).

Idąc dalej schody robią się wyższe i węższe (ich konstrukcja zdecydowanie nie odpowiada europejskim rozmiarom stóp). Mniej więcej po 2 godzinach od wejścia na szlak dochodzimy do Zhongtianmen czyli Bramy w Połowie Drogi do Niebios. Miejsce jest gwarne i często zatłoczone, gdyż w tym miejscu znajduje się przystanek autobusowy, stacja kolejki linowej, hotel, kilka jadłodajni oraz straganów z rękodziełem, napojami, przekąskami i różnymi pamiątkami. Kierując się dalej w stronę szczytu trzeba zejść dwa razy schodami w dół, ale liczących na łagodniejsze warunki trasy na ziemię sprowadza niepozostawiający złudzeń napis: "Climbing starts here" (Wspinaczka zaczyna się stąd).

Sosna-minister, pod którą schronił się cesarz Qin

Następnie mijamy Stopień nad Mostem Chmur (Yungbu Qiao), a później niewielki Pawilon Pięciu Sosen, pod którymi podczas burzy schronił się pierwszy cesarz Chin - Qin Shi Huang. Wdzięczny władca mianował sosny ministrami piątej rangi, do czasów obecnych ocalała tylko jedna z nich.

Tablica z wierszem cesarza Qianlonga na zboczu skały

Po prawej stronie ukaże nam się ogromna tablica wykuta w 1748 na zboczu skały, o rozmiarach 25x13 metrów. Jest na niej umieszczony wiersz cesarza Qianlonga ("Dziesięć tysięcy zhang"), przekątna każdego znaku wynosi 1 metr. Dalej przechodzi się pod Łukiem Nieśmiertelności (Sheng Xian Fang), co według chińskich legend powinno zapewniać długowieczność. Jeśli trasą porusza się wiele osób to w tym miejscu tworzą się spore zatory, gdyż wielu ludzi chce przejść pod łukiem oraz zrobić sobie zdjęcie tego aktu, jak również sporo osób w tym miejscu odpoczywa, gdyż za nim rozpoczyna się najbardziej męczący etap wspinaczki. Schody mają głębokość ok. 20 cm i prowadzą prawie pionowo w górę. Nawet najsilniejsze organizmy nie są w stanie ujść w jednym ciągu więcej niż kilka stopni. Nagrodą jest przejście przez Południową Bramę do Niebios (Nantianmen), będącą wejściem na wzgórze świątynne.

Przechodząc przez bramę wchodzimy w Ulicę Niebios (Tian Jie), pełną straganów, jadłodajni czy usług typu "zrób sobie zdjęcie w stroju cesarza". Wzgórze świątynne często jest zasnute mgłą, co nie pozwala kontemplować widoków z góry, ale za to oferuje dość niezwykły widok chmur przesuwających się na wyciągnięcie ręki. Jeżeli chcemy postawić stopę na najwyższym punkcie Tai Shan to po przejściu przez bramę należy udać się w prawo po schodach, a następnie po przejściu przez niewielki plac wejść pod górę po kolejnych schodach do Świątyni Nefrytowego Cesarza (Yuhuang Si). Cel wspinaczki powinien potwierdzić napis "Najwyższy szczyt" na jej dziedzińcu. Obok świątyni stoi Pomnik bez Słów, który według przekazów stworzył cesarz Wu 2 tys. lat temu. Legenda mówi, że na pomniku miał być wyryty tekst sławiący jego rządy, ale że żadna propozycja cesarzowi do gustu nie przypadła, to pozostawił go bez napisów.

Zejście z góry jest równie forsowne co wchodzenie, dlatego chętni mogą wsiąść do kolejki linowej, jadącej w dół. Schodząc trasą pielgrzymkową po ok. 2 godzinach dochodzi się do Zhongtianmen, skąd można dojechać autobusem do Tai’an lub zdecydować się na pieszy spacer, co zajmie co najmniej godzinę. Na trasie można spotkać tragarzy, którzy regularnie kursują na szczyt i z powrotem wnosząc towary potrzebne na górze bądź znosząc śmieci i inne rzeczy do Tai’an. Poruszają się bardzo powoli, co nie powinno dziwić, gdyż pokonują tę trasę kilka razy dziennie za bardzo niewielkie pieniądze. Czasami widuje się też robotników naprawiających schody lub konstrukcje budynków, którzy wnoszą np. kamienie bądź inne materiały budowlane - w tym przypadku zazwyczaj wnoszą je parami, zawieszone na trzymanej przez nich żerdzi.

Transport

Na górę można dostać się również autobusem, dojeżdżając z Tai’an do Zhongtianmen (bilet 13 CNY w jedną stronę^{(stan na: wrz.2011)}), a następnie kolejką linową na sam szczyt (45 CNY w jedną stronę^{(stan na: wrz.2011)}).

Bezpieczeństwo

Tai Shan nie jest trudną górą, droga jest utwardzona lub prowadzi po schodach. Należy uważać podczas deszczu oraz w zimie, kamienne schody są wówczas bardzo śliskie. Połowa trasy prowadzi przez gęsty las, w którym panuje w lecie wysoka wilgotność - należy zaopatrzyć się w napoje, a w nocy bezwzględnie w latarkę. Chińczycy trasę taktują jak pielgrzymkę, są bardzo przyjaźni, ale na dialog w języku innym niż chiński nie ma co liczyć (u sprzedawców również). Należy być też przygotowanym na to, że Europejczyk na Tai Shan będzie obiektem zainteresowań, szeptanych komentarzy i ukradkiem robionych zdjęć.

Gdzie dalej

Z leżącego u podnóża góry Tai’an jest dobry dojazd do Qufu, będącego rodzinnym miastem Konfucjusza.