Kampus Politechniki Wrocławskiej
Historia[edytuj]
.jpg)
Politechnika Wrocławska zawdzięcza swe istnienie niemieckiej Technische Hochschule oraz Politechnice Lwowskiej. Po wojnie naukowcy lwowscy w budynkach niemieckiej szkoły zaczęli organizować struktury Politechniki Wrocławskiej. Pierwszy wykład odbył się 15 listopada 1945 roku, prowadzony był przez profesora Kazimierza Idaszewskiego, do dziś dzień ten jest obchodzony jako oficjalne święto Uczelni.
Dzisiejsza Politechnika Wrocławska to jedna z najlepszych uczelni technicznych w Polsce. Uczelnia dzielnie kontynuuje tradycję swych poprzedników współpracując z wiodącymi firmami działającymi na terenie Dolnego Śląska. Uczelnia oferuje kształcenie według międzynarodowych standardów na 24 kierunkach. Na 12 wydziałach studiuje ponad 30 tysięcy studentów, a o ich wzorowe wykształcenie dba około 2000 nauczycieli akademickich.
Położenie[edytuj]
Główny kompleks budynków Politechniki Wrocławskiej jest położony pomiędzy ulicą Marii Curie-Skłodowskiej, Placem Grunwaldzkim i rzeką Odrą. Budynek główny Politechniki znajduje się od strony Odry przy Wybrzeżu Stanisława Wyspiańskiego. Wydział Architektury jest oddalony od głównego kompleksu i znajduje się przy ulicy Bolesława Prusa.
Położenie budynków należących do Politechniki Wrocławskiej
Dojazd[edytuj]
Będąc we Wrocławiu na Politechnikę można dostać się:
- Pośpiesznym: C, D
- Normalnym: 111, 115, 116, 121, 131, 141, 145, 146, 149, 151
- 0L, 0P, 1, 2, 4, 9, 10, 16, 17, 33
Warto zobaczyć[edytuj]
Budynek A1[edytuj]
Budynek A1 powstawał w 2 etapach. Pierwsza część równoległa do ulicy Smoluchowskiego powstała około roku 1910, zaś część pomiędzy ulicami Norwida i Wybrzeżem Wyspiańskiego około roku 1925. Projekt budynku stworzył w Berlinie niemiecki architekt Georg Thur. Z powodu wysokiego kosztu budowa została podzielona na kilka etapów.
Dzięki współpracy wielu uznanych specjalistów (Ludwig Burgemeistr – konserwator zabytków Prowincji Śląskiej, Richard Schipke – profesor Wydziału Rzeźby Wrocławskiej Szkoły Rzemiosł Artystycznych) główny budynek Politechniki Wrocławskiej nawiązuje do miejscowych tradycji neorenesansu niemiecko-niderlandzkiego. Monumentalizm i funkcjonalność połączono w nim z uproszczonymi detalami historycznymi. Styl budynku odzwierciedla przywiązanie do rodzimego dziedzictwa, jednocześnie głosząc chwałę władzy cesarskiej.
Szczególnie warte uwagi są neorenesansowe szczyty budynku, dla których wzorem były zabytkowe Śląskie budowle (ratusz w Brzegu, zamki w Oleśnicy, Gorzanowie) oraz bogato zdobione wejście od strony ulicy Cypriana Kamila Norwida, zwane "Wejściem Cesarskim".
Budynek C13[edytuj]
.jpg)
Zintegrowane Centrum Studenckie Politechniki Wrocławskiej ma swą siedzibę w nowym budynku sygnowanym symbolem C13. Jest to najnowocześniejszy budynek dydaktyczny w kraju. Multimedialne sale wspomagają naukę. Pracownia komputerowa czynna jest prawie całą dobę. W budynku znajduje się nawet sala teatralno-kinowa.
Budynek dzięki swemu nietypowemu wyglądowi zwany jest przez mieszkańców Wrocławia „serowcem” lub „dziurowcem”. Autorzy projektu mówią zaś, że postrzeganie pozornie bezwładnie rozrzuconych, owalnych dziur zależy od rodzaju wykształcenia widza, dla nich samych inspiracją była zaś taśma perforowana. Humaniści widzą w nim ser szwajcarski, matematycy zapis kodu binarnego, zaś studenci opowiadają historię o nazwisku rektora zakodowanym w ułożeniu okien.
Budynek E1[edytuj]
W budynku dawnej Szkoły Rzemiosł Budowlanych i Wyższej Szkoły Budowy Maszyn znajduje się dziś Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej. Budynek znajdujący się przy ulicy Bolesława Prusa i oznaczony symbolem E1 powstawał w latach 1902-1904, jako wspólna siedziba dla trzech oddziałów wyżej wymienionych szkół. Było to powodem tak dużej powierzchni (20 tyś. m2) budynku. W latach późniejszych w budynku znajdował się Instytut Botaniczny Politechniki Wrocławskiej. Następnie budynek stał się siedzibą Wydziału Elektroniki Politechniki Wrocławskiej, do którego po dziś dzień należy część budynku. Wydział Architektury ma siedzibę w budynku od 1970 roku.
Budynek zaprojektował Karl Klimm, architekt wielu wrocławskich budowli komunalnych, jak na przykład wieża ciśnień przy ulicy Wiśniowej. W założeniu twórców budynek miał być przykładem dla przyszłych mistrzów i techników budowlanych uczących się w nim. Przy projektowaniu użyto wielu rozmaitych materiałów i typów konstrukcji. Twórcy zachowali jednak jednolitość dzieła o średniowiecznej bryle, romanizujących wnętrzach oraz secesyjnej dekoracji.
Budynek A4[edytuj]
W sąsiedztwie budynku głównego Politechniki Wrocławskiej znajduje się budynek ze specyficznym, wysokim kominem. Ten wyróżniający się obiekt to dawne Laboratorium Maszyn. Długa, potężna hala połączona jest z małymi przybudówkami, co sprawia, iż budynek sygnowany symbolem A4 ma wygląd bazyliki. Wrażenie to potęguje zdobione szczyty hali oraz barokowe okna boczne. Wysoki komin otrzymał formę zgodną z zasadą kształtowania architektury przemysłowej, wedle, której nieatrakcyjny element, którego nie dało się ukryć, należało nadmiernie wyeksportować. Komin A4 połączono, więc ze zbiornikiem wodnym i nadano mu wyszukany kształt, co sprawiło, iż dominuje on nad budynkiem właściwym.
Budynek A7[edytuj]
Obiekt A7 to parterowy, drewniany domek znajdujący się pomiędzy reprezentacyjnymi gmachami budynku głównego Politechniki. Budynek powstał około roku 1927. Początkowo znajdował się tam Instytut Fizyki rozwijającej się Wyższej Szkoły Technicznej. W późniejszym okresie przeznaczenie budynku było różne, począwszy od pomieszczeń dla służby, aż do siedziby głównego energetyka. Dzisiejszy „Zielony Domek”, jak nazywają go pracownicy Politechniki, stanowi siedzibę administracyjną Muzeum Politechniki Wrocławskiej.
Z architektonicznego punktu widzenia budynek A7 to przykład rozwiązań stosowanych w wiejskich rezydencjach. Symetryczna fasada budynku z wejściem na osi i parami okien na bokach, zwieńczona była dachem krytym papą z obowiązkową lukarną. Podczas remontu w 1993 roku papa kryjąca dach została zmieniona na dachówkę bitumiczną. Wtedy też odmalowano budynek zachowując jego tradycyjny od lat zielony kolor.
Gastronomia[edytuj]
Bufety na terenie Politechniki Wrocławskiej znajdują się w budynkach:
Rozrywka[edytuj]
Na terenie kampusu Politechniki Wrocławskiej znajdują się 2 kluby studenckie. „Dziekanat” jest małym klubem umiejscowionym w budynku stołówki akademickiej. Klub szczyci się smażonym serem. Na terenie klubu znajduje się stół do piłkarzyków. Innym klubem jest „Tawerna” umiejscowiona naprzeciwko głównego budynku Politechniki. Klub działa od 1996r. Piętro składa się z dwóch sal. Większa sala dyskotekowa ma powierzchnię 200m2, w mniejszej można zagrać w bilard, darta, piłkarzyki oraz obejrzeć ważniejsze wydarzenia sportowe. Na parterze połączonym z tarasem znajduje się klub. W okresie wiosenno-letnim na tarasie organizowane są koncerty. Umiejscowienie klubu pozwala na obserwację statków przepływających po Odrze.
Noclegi[edytuj]
Hotel „Wodnik” znajduje się najbliżej budynków Politechniki Wrocławskiej. Hotel znajduje się na lewym brzegu Odry, przy ulicy Na Grobli. Goście mogą zamieszkać w 1-, 2- lub 4-osobowych pokojach.
Na ulicy Marii Curie-Skłodowskiej znajduje się HiWay Hostel. Hostel oferuje pokoje 4- i 8-osobowe. Goście mogą korzystać z w pełni wyposażonej kuchni oraz z dostępu do Internetu. Miłą niespodzianką dla gości jest darmowe śniadanie.
Linki zewnętrzne[edytuj]
Bibliografia[edytuj]
- Historia Politechniki Wrocławskiej
- Agnieszka Gryglewska, wykład inauguracyjny z okazji 100-lecia budynku Wydziału Architektury opublikowany w piśmie informacyjnym Politechniki Wrocławskiej "Pryzmat", nr 182, rok akad. 2004/2005
- Janusz L. Dobesz, wykład na temat architektury i dekoracji budynków Politechniki Wrocławskiej opublikowany w w piśmie informacyjnym Politechniki Wrocławskiej "Pryzmat", nr 181, rok akad. 2004/2005
 |
Ten artykuł ma już minimum informacji, które czynią go użytecznym. Jednak jeszcze wiele brakuje, aby stał się przewodnikiem. Możesz pomóc uzupełniając luki i rozbudowując już rozpoczęte sekcje. |