Fudżi

Fudżi (jap. 富士山, Fuji-san) – czynny wulkan i zarazem najwyższy szczyt Japonii (3776 m n.p.m.). Leży na wyspie Honsiu, na południowy zachód od Tokio. W 2013 roku góra Fudżi została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako obiekt dziedzictwa kulturowego.

Informacje[edytuj]

Wulkan i jego masyw są celem licznych wycieczek turystycznych i pielgrzymek. Oficjalny sezon wspinaczkowy to lipiec i sierpień. Na sam szczyt prowadzi obecnie (2012) pięć szlaków turystycznych, przy których jest dziesięć odpłatnych schronisk turystycznych. Do wysokości 2400 m n.p.m. można dojechać drogą asfaltową, w lecie także autobusem rejsowym. Na szczycie działa obserwatorium meteorologiczne. W sezonie zimowym (od połowy listopada) na północno-zachodnim zboczu góry czynne są tereny do jazdy na nartach. Fudżi jest częścią Parku Narodowego Fudżi-Hakone-Izu.

Fudżi jest też świętą górą dla wyznawców shintō – jako żeńskie bóstwo Konohana-no-sakuyahime-no-mikoto. Zbudowano na niej trzy bramy (torii) i dwie świątynie. Do 1868 obowiązywał zakaz wstępu na górę dla kobiet, złamany wówczas przez pewną Brytyjkę.

Przygotowania[edytuj]

Bezwzględnie należy się wyposażyć w:

ciepłe ubranie - na szczycie jest niska temperatura, nierzadko ujemna. Zbocza Fudżi są nieosłonięte i wieją na nich silne wiatry. Wprawdzie można spotkać na szczycie Japończyków ubranych w krótkie spodenki lub w garnitury (z krawatem !) ale taka opcja jest zdecydowania odradzania
ochronę przeciwdeszczową - wiatr z jednoczesnym deszczem generuje przenikliwe zimno
buty - najlepiej przeznaczone do górskich szlaków, o odpowiedniej, nieślizgającej się podeszwie. Część trasy prowadzi po gładkich głazach, które w nocy oraz wieczorem pokrywają się rosą, co czyni jest bardzo śliskimi
latarkę - najlepiej czołową, wraz z zapasowymi bateriami. Wejście zajmuje kilka godzin (podobnie droga w dół) co oznacza wysokie prawdopodobieństwo, że nastanie noc

Opcjonalne ale zalecane:

czapka oraz rękawiczki wykonane z przyczepnego materiału, gdyż część barierek zbudowana jest ze stalowych łańcuchów, bardzo zimnych w dotyku.
papier toaletowy
1 litr napojów na osobę i wysokoenergetyczne jedzenie - pobyt w schronisku jest drogi, najlepszą opcją jest zakupienie ciepłego napoju (np. kawy lub herbaty) co pozwala na przebywanie wewnątrz przez 15 minut. Obsługa lokalu pokazuje dwujęzyczny napis (po japońsku i angielsku) z tą regułą. Pozostałe napoje jak i jedzenie również można zakupić w czynnych schroniskach ale są one bardzo drogie - makaron zalany wrzątkiem na 7 stacji kosztuje 750 JPY (2012)
plastikowe torby na śmieci i nieczystości

Na piątej stacji Kawaguchiko znajduje się dobrze wyposażony sklep, toalety, restauracja, które stanowią doskonałe zaplecze do przygotowań przed wspinaczką.

Dojazdy[edytuj]

Kawaguchiko - piąta stacja[edytuj]

Autobusem[edytuj]

z Tokio (stacja Shinjuku)

6 kursów dziennie w sezonie, w dni robocze

2 kursy w weekendy oraz poza sezonem

2600 JPY (w jedna stronę), podróż: 140 minut

Uwaga ! Bilety należy kupić kilka dni wcześniej, autobusy są mocno obłożone, nawet poza sezonem (wrzesień).

z Fujisan (miejscowość - przystanek za stacją kolejową)

kilkanaście kursów dziennie w sezonie, pięć poza sezonem

1500 JPY (w jedna stronę), 2000 JPY (w obie), podróż: 50 minut

Aktualne informacje są na stronie Climbing Mount Fuji.

Samolotem[edytuj]

W czerwcu 2009 r. otwarto Mount Fuji Shizuoka Airport, mały port lotniczy do obsługi połączeń z lotniskami w Nagoi i Tokio-Haneda. Port znajduje się pomiędzy miastami Hamamatsu i Shizuoka.

Trasy[edytuj]

Kawaguchiko (Yoshida)[edytuj]

Najpopularniejszym miejscem startu jest piąta stacja Kawaguchiko (河口湖五合目 Kawaguchiko Go-gōme, 2305m), na której znajduje się dobrze wyposażony sklep, toalety, restauracja, które stanowią doskonałe zaplecze do przygotowań przed wspinaczką. Warto zatrzymać się na niej co najmniej 40 minut aby organizm przyzwyczaił się do rozrzedzonego powietrza, które już na tej wysokości można odczuwać.

Aby dojść do punktu startowego trasy należy kierować się w lewo, stojąc tyłem do toalet i parkingu samochodów. Przez kilkaset metrów droga biegnie nieco w dół ale później wchodzi się w las, gdzie drogowskaz kieruje w prawo pod górę, oznajmiając, że szczyt jest oddalony o 6 godzin drogi. Czas ten jest jednak realny dla doświadczonych wspinaczy, osoby o niewielkim doświadczeniu mogą pokonywać te trasę nawet w 9 h. Prowadzi ona początkowo przez las aby później przejść w długie zyg-zaki, wspinające się po nieosłoniętych zboczach góry. Szlak jest bardzo dobrze oznakowany (nawet w nocy) i bardzo trudno się zgubić - tę trasę pokonuje rocznie 300 tys. osób, co w pewnych punktach powoduje czasem zatory. Część trasy prowadzi po olbrzymich głazach, osłoniętych łańcuchowymi barierkami - wspinanie się po nich wymaga nierzadko wspomagania się rękami, z uwagi na ich silne nachylenie. Trudne warunki rekompensuje rozgwieżdżone niebo, niesamowite widoki krajobrazu (niezależnie od pory dnia) oraz obraz chmur, bardzo często znajdujących się poniżej wspinaczy.

Po minięciu 9 stacji wchodzi się na najtrudniejszy odcinek, biegnący prawie pionowo po olbrzymich kamieniach. Wejście przez małą tori oznacza, że osiągnęło się szczyt wulkanu (ale najwyższy jego punkt znajduje się trochę dalej, po lewej stronie). Na lewo od tori znajdują się leżaki ustawione w kierunku wschodnim, przygotowane dla osób wspinających się na wschód słońca. Aby go ujrzeć należy wyjść odpowiednio wcześniej (wg własnych możliwości i predyspozycji), gdyż sporo zorganizowanych grup wykupuje nocleg na 9 stacji i tuż przed świtem trasa mocno się korkuje. Jeżeli już znajdujemy się na szczycie to można zaobserwować ów korek, który (z uwagi na światła latarek) wygląda z góry jak długa procesja. Zajmując miejsca na leżakach należy uważać na bardzo niską temperaturę na szczycie - przyjmowanie nieruchomej pozycji grozi wyziębieniem lub odmrożeniami. Część młodych Japończyków świętuje fakt zdobycia szczytu otwierając piwo, co, znów z uwagi na temperatury, jest mocno odradzane. Słońce wschodzi nad jeziorami Fuji Goko, tworząc przepiękne widoki.

Kiedy słońce wstaje temperatura szybko się podnosi, oświetlając cały krater. Obejście go dookoła trwa około godziny. Warto też zajrzeć do środka krateru ale bardzo uważnie, gdyż jego krawędzie nie są ogrodzone.

Zejście z Fudżi jest równie forsowne jak wejście (dla niektórych osób nawet bardziej), służy do niego osobna trasa, prowadząca po szerokiej koleinie, pełnej pyłu i szutru wulkanicznego. Początkowa ulga schodzenia w dół szybko zamienia się w wysiłek, powodowany grawitacją i stromym nachyleniem zejścia. Czas schodzenia waha się w granicach 3-5 godziny ale w żadnych wypadku nie należy forsować organizmu, w szczególności zbiegać po zboczu. Zbyt szybkie zejście może skutkować uszkodzeniem nerwów stopy (długie leczenie !) natomiast próba biegu może skończyć się koziołkowaniem na sporym dystansie. Do najbliższego szpitala jest daleko a nikomu nie należy życzyć zapoznania się z kosztami transportu helikopterem medycznym w Japonii.

Po powrocie ze szlaku w pełni docenia się przekaz japońskiego przysłowia: "Głupcem jest ten, kto nie wspiął się na Fudżi, jak również ten, co uczynił to więcej niż raz".

Bezpieczeństwo[edytuj]

Wspinaczka na Fudżi jest wyczerpująca ale niespecjalnie trudna. Największym zagrożeniem jest choroba wysokościowa, w przypadku nieustępujących objawów należy bezwzględnie zawrócić. W sklepach na 5-tych stacjach można nabyć tlen w pojemnikach, przypominających duży dezodorant - jego zatyczka służy jednocześnie za aplikator. Pod żadnym pozorem nie należy też schodzić ze szlaku - poza nim zbocza nie są umocnione ich wulkaniczna budowa oraz strome nachylenie jest ekstremalnie niebezpieczne dla ludzi.

Gdzie dalej[edytuj]

Wokół Fudżi, od strony północnej, leży pięć jezior pod wspólną nazwą Fuji Goko: Kawaguchi, Yamanaka, Sai, Motosu oraz Shōji. W pobliżu są też znane wodospady Shiraito.