Obiekty z listy światowego dziedzictwa UNESCO w Barcelonie

Na listę światowego dziedzictwa UNESCO, obejmującą obiekty o unikatowej wartości kulturowej, wpisano osiem znajdujących się w Barcelonie. Wszystkie pochodzą z przełomu XIX i XX wieku, z okresu modernizmu. Sześć z nich zostało zaprojektowanych przez słynnego katalońskiego architekta Antonio Gaudiego. Symbolem Barcelony stał się kościół Sagrada Familia, budowany od ponad 100 lat.

Sagrada Familia

Na ulicy Mallorca, w centralnej części Barcelony, znajduje się jedno z najsłynniejszych dzieł Antonio Gaudiego - niepowtarzalny kościół - Templo Expiatiorio de la Sagrada Familia. Przez lata stał się on ważnym symbolem nie tylko miasta, ale i całego kraju. Wielkość budowli jest imponująca, a wszystkie elementy architektoniczne, od fasady poprzez liczbę wież mają znaczenie symboliczne i mają swoje uzasadnienie w Biblii.

Niezwykła jest historia tej świątyni. Gaudi nie miał żadnych planów, tylko ogólny zarys, a kościół powstawał z dnia na dzień, wedle kolejnych pomysłów mistrza. Prace rozpoczęły się w kwietniu 1882 roku i trwają do dnia dzisiejszego.

Pierwsze mury i wieże zaszokowały Katalończyków, bo świątynia w niczym nie przypominała tradycyjnego układu murów, była natomiast dziwnym stworem, wyglądającym jak zamek z piasku na plaży albo morskie stworzenie. Pomysły Gaudiego były drogie i na świątynię szybko zabrakło pieniędzy. Jakby tego było mało, Gaudi wpadł pod omnibus. Zmarł bez specjalistycznej pomocy. Z planowanych dwunastu wież stały dopiero cztery. Architekt zostawił zarysy planów, ale spłonęły one podczas hiszpańskiej wojny domowej. Przez chwilę wydawało się, że mury zostaną zburzone, ale władze miasta zdecydowały kontynuować budowę. Wedle tego, co już postawił Gaudi, zaczęło się projektowanie kolejnych wież, których budowa trwa.

Spodziewane zakończenie budowy kościoła przewidziane jest na rok 2026, w którym to roku przypada setna rocznica śmierci Gaudiego.

Projekt budowli jest tak niesamowity, że wręcz porywający. Elementy kościoła bezpośrednio nadzorowane w czasie budowy przez Gaudiego to: krypta, mur absydy, portal Narodzin. Pozostałe części budowli konstruowane były przez różne zespoły architektów, którzy interpretowali pozostawione przez artystę szkice.

Każda część kościoła jest związana z religią i przepełniona symboliką chrześcijańską. Osiemnaście dzwonnic/wież (ponad 100m) symbolizuje, w kolejności od najniższych do najwyższych: dwunastu apostołów, czterech ewangelistów, Matkę Boską, a najwyższa z nich (180m) – Jezusa.

Trzy fasady katedry reprezentują ziemskie życie Jezusa, od urodzenia do śmierci. - wschodnia jest poświęcona Narodzeniu Chrystusa, - zachodnia Męce Pańskiej i Śmierci, - południowa przedstawia Chrystusa w Chwale.

Umieszczone wewnątrz kolumny dedykowane są chrześcijańskim miastom, a kontynenty – apostołom.

Park Güell

Nieprawdopodobnie bajkowy park Güell, zaprojektowany i zbudowany przez genialnego katalońskiego architekta Antonio Gaudiego, znajduje się na jednym ze wzgórz na przedmieściach Barcelony.

Można do niego dojechać metrem, wejść na piechotę albo wjechać ruchomymi schodami. To niezwykłe rozwiązanie, bo schody te nie są przykryte żadnym dachem i suną wysoko pod górę na długości kilkuset metrów.

Park ten został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1984 roku.

Na obszarze parku oprócz licznych rzeźb i fontann znajdują się monumentalne schody, które prowadzą do Sali Hipostila, centralnego punktu parku. Pawilony i schody główne wyglądają jak z bajki. Pawilony mają zakrzywione dachy i pokryte są kolorowymi kafelkami i zdobionymi wieżyczkami. Jaszczurka przypominająca smoka, znajdująca się w centrum i pokryta kolorowymi płytkami ceramicznymi jest najbardziej znanym symbolem parku.

Na dachu Sali Hipostila mieści się rozległy taras. Jedną z atrakcji tego miejsca jest najdłuższa ławka świata, cała ozdobiona mozaiką z kawałków wielobarwnych płytek ceramicznych. Ławka wije się nieregularnym łukiem na górnym tarasie widokowym, stanowiąc jednocześnie poręcz, chroniącą przed wypadnięciem.

Między 1906 i 1926, Gaudí mieszkał w jednym z dwóch domów, które mieszczą się w tym parku. Dom, znany jako Casa Museu Gaudí, zaprojektowany przez Francesc Berenguer służy teraz jako muzeum i wystawia niektóre meble Gaudiego (w tym niektóre z Casa Batlló) oraz rysunki. W parku znajduję się również dom - Casa Trias (niedostępny dla zwiedzających) oraz wijące się dróżki ze ścieżkami wspieranymi przez filary przypominające drzewa.

Palau Güell

Zaprojektowana przez Gaudiego rezydencja znajdująca się w dystrykcie Ciutat Vella, w dzielnicy El Raval.

Casa Batlló

Casa Batlló, znana również jako Casa dels Ossos, to dom mieszkalny niedaleko centrum miasta, zaprojektowany przez Gaudiego. Został on wybudowany w latach 1875 - 1877 i całkowicie odrestaurowany pomiędzy 1904 a 1906 na prośbe jego ówczesnego właściciela - Josepa Batllo Casanovas. Falująca konstrukcja ozdobiona niebiesko-zielonymi mozaikami pozostaje w kontraście ze stonowaną architekturą otoczenia. Wygląda trochę jak wielki morski stwór, uwięziony na ulicy. Najbardziej interesującym jest dach, który kształtem przypomina fantastycznego smoka.

Fasada Casa Batlló jest wykonana z piaskowca pokrytego kolorową mozaiką (trencadis - kataloński rodzaj mozaiki). Typowo dla twórczości Gaudiego, unikano wszelkich linii prostych.

Pierwsze piętro cechują nieregularnie rzeźbione owalne okna. Balkony na niższych piętrach mają filary podobne do kości, te na wyższych piętrach z kolei wyglądają jak fragmenty czaszki.

Cechy te sprawiły, że budynek ten dostał przydomek "Dom z kości". Powiększone okna na pierwszym piętrze sprawiły, że zaczęto go też nazywać innym pseudonimem - "Ziewający dom".

Kolorowy dach przypomina skórę gadów - wykonany jest bowiem na wzór łusek. Dach reprezentuje smoka, natomiast wystająca z niego mała wieżyczka z krzyżem symbolizuje miecz św. Jerzego, utknięty w ciele smoka. Kości i czaszki na elewacji mają oznaczać wszystkie ofiary smoka.

We wnętrzu domu jest fascynująco, podobnie jak i z zewnątrz. Tu również Gaudí unikał prostych linii. Zwrócił wielką uwagę na wszelkie szczegóły przy projektowaniu, takie jak drewniane drzwi, witraże czy kolorowe kafelki.

Casa Milá

Casa Milá, znana również jako La Pedrera, to nadzwyczajna konstrukcja autorstwa słynnego hiszpańskiego architekta Antoniego Gaudí stojąca przy jednej z głównych arterii miasta. Została ona stworzona dla rodziny Milá. Budynek był budowany w latach 1906-1910 i oficjalnie ukończony w 1912.

W 1984 ta niezwykła, niemalże falująca struktura została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Sztuki UNESCO.

Casa Milá jest bardzo niekonwencjonalnym budynkiem. W całym domu nie ma ani jednego kąta prostego. Budynek nie używa ścian nośnych, ale spoczywa na filarach i łukach. Zastosowaniem stali pozwoliło architektowi na stworzenie całkowicie nieregularnych planów pięter. Nawet wysokość filarów i sufitów różnią się jeden od drugiego.

Zaprojektowany jest wokół dwóch dziedzińców, z podziemnym (pierwszym w mieście) garażem. Wszystko w nim wydaje się ruszać, rosnąć, płynąć.

Niektórzy ludzie postrzegają budynek jako ścianę skalną z jaskiniami. Innym przypomina on budowlę z piasku skomponowaną z regularnych fal, cieni i wymyślnych balustrad. Na zewnątrz, żelazo-kute balkony wyglądają jak szereg fal. Zostały one zaprojektowane przez Josepa Maria Jujol, który improwizował na miejscu podczas ich tworzenia.

Ze względu na swój wygląd budynek nazywany jest czasem kamiennym akwarium lub rzeźbą przedstawiającą trzęsienie ziemi.

Podobnie jak na zewnątrz, wewnątrz nie ma praktycznie linii prostych. Atrakcyjne pokoje są mieszanką ekspresjonizmu ze stylem secesyjnym (Art Nouveau). Apartament na ostatnim piętrze daje pojęcie jak musiało wyglądać wnętrze na początku 20. wieku. Ponadto na poddaszu znajduje się ekspozycja prac Gaudiego ze zdjęciami modelami budynków.

Dach jest prawdopodobnie najbardziej niezwykły w całym budynku. Najeżony jest dziwnie ukształtowanymi kominami i kanałami wentylacyjnymi, które ze względu na swoje niesamowite kształty nazywa się wiedźmami. Wiele z nich wygląda na wojowników z filmu science-fiction, inni wyglądają bardziej frywolnie. Na dachu znajduje się również "falujacy" taras z charakterystyczną ławą, skąd można podziwiać panoramę roztaczającą się na miasto.

Casa Vicens

Kolejna rezydencja projektu Gaudiego, położona przy Carrer de les Carolines 24 w dzielnicy Gràcia.

Palau de la Música Catalana

Barcelońska filharmonia – Palau de la Música Catalana – znajduje się w dystrykcie Ciutat Vella, w dzielnicy La Ribera. Została zaprojektowana przez Lluísa Domènecha i Montanera, a zbudowana między 1905 a 1908 rokiem.

Hospital de Sant Pau

Zaprojektowany także przez Lluísa Domènecha i Montanera Hospital de Sant Pau, znajdujący się w dystrykcie Horta-Guinardó, to kompleks szpitalny zbudowany w latach 1901–1930 i do 2009 roku służący jako szpital.