Argentyna

Argentyna
Flaga
Lokalizacja
Informacje
Stolica	Buenos Aires
Ustrój	republika
Waluta	peso argentyńskie (ARS)
Strefa czasowa	UTC -3
Powierzchnia	2 766 890 km²
Liczba ludności	47 327 407
Język urzędowy	hiszpański
Kod telefoniczny	+54
Napięcie elektryczne	220V/50Hz
Domena internetowa	.ar

Mapa Argentyny

Argentyna leży w południowo-wschodniej części Ameryki Południowej. Ma kształt wąskiego, długiego trójkąta odwróconego podstawą do góry. Kraj można podzielić na dwa regiony: wschodni – nizinny i zachodni – górzysto-wyżynny.

Charakterystyka

Jezioro Nahuel Huapi

Salta

Valles Calchaquies

Geografia

Środkową i północno-zachodnią część Argentyny stanowią niziny i płaskowyże, południowa stepowa Pampa oraz na skraju państwa – wyżynny obszar podbiegunowy. Zachodnia część kraju to przedgórza oraz rozbudowany system górski Andów (z najwyższym szczytem Ameryki Południowej – Aconcagua). Im dalej na południe, tym krajobraz jest surowszy, skalisty i niedostępny. Bardzo interesująca pod względem krajobrazowym jest wyspa Ziemia Ognista, której wschodnia część należy do Argentyny.

Fauna i flora

Bezdrzewną formację stepową pampa, która dała nazwę rozległej równinie (krainie geograficznej obejmującej prócz części Argentyny także część Urugwaju) oraz prowincji argentyńskiej, tworzą zbiorowiska kilkuset gatunków traw, m.in. ościca, ostnica, włoć, palczatka, perłówka i proso patagońskie, jak również byliny: werbenowate, portulaka i mikołajek. Pampę suchą pokrywają rośliny sucholubne, rosnące w oddalonych od siebie kępach. Tutaj właśnie spotyka się eukaliptusy, dęby, topole i sosny – są to jednak zadrzewienia sztuczne.

Przy głównych rzekach ciągną się lasy galeriowe. W wysokich partiach Andów i na wyżej usytuowanych terenach Patagonii trawiaste pastwiska występują o wiele rzadziej. Do najgęściej zalesionych obszarów należy subtropikalna prowincja Misiones oraz wschodnie zbocza Andów na południe od prowincji Neuquén, w których drzewostanie dominuje gatunek buka południowego.

Wysokogórską formację roślinną puna (również kraina geograficzna o takiej samej nazwie, Puna), zajmującą Kordylierę Wschodnią i na południu najwyższe partie Andów, ciągnące się aż do Ziemi Ognistej, tworzą suchoroślowe trawy kępkowe, różne gatunki kaktusów i drzewa karłowate. Najciekawsze są llaretas, rośliny poduszkowe, które wbrew swej nazwie tworzą kępy twarde jak kamień. W punie znalazły schronienie piękne koty górskie, niedźwiedzie i pumy oraz lamy guanaki i wikunie.

Klimat

Klimat Argentyny jest bardzo zróżnicowany: od podzwrotnikowego morskiego na północnym wschodzie, przez podzwrotnikowy kontynentalny i umiarkowany ciepły bardziej na południu, po subpolarny na Ziemi Ognistej. Burze są zjawiskiem częstym, opady śniegu występują sporadycznie.

Historia

Przed przybyciem Europejczyków tereny obecnej Argentyny zamieszkiwali Indianie, gł. Araukanie i Guarani. Północno-zachodnie obszary Argentyny znalazły się pod wpływem kultury Tiahuanaco (III-XII w.), a w XV w. zostały włączone do imperium Inków.

1516 hiszpański żeglarz J. D. de Solis wpłynął do estuarium La Platy, uznając je mylnie za słodkie morze. Pozostający w służbie hiszpańskiej Włoch G. Caboto, po dotarciu 1526 do La Platy, w poszukiwaniu żywności i bogactw przepłynął rzeką Paraną aż na tereny dzisiejszego Paragwaju. Pozyskane od tubylców znaczne ilości srebra (z hiszpańskiego la plata) przyczyniły się do nazwania przez niego systemu rzecznego La Platą.

1534 obszar ten otrzymał z nadania królewskiego P. de Mendoza, który zobowiązał się ponieść wszystkie koszty jego kolonizacji, a także zabezpieczyć go przed penetracją portugalską. 1536 Mendoza założył Buenos Aires. Pierwszą stałą osadą na terytorium obecnej Argentyny było Santiago del Estero, założone 1553. Obszary opanowane przez Hiszpanów zostały włączone początkowo (1543) do wicekrólestwa Peru, 1776 do wicekrólestwa La Platy. 1806 Buenos Aires zostało zaatakowane przez flotę brytyjską. Najeźdźcy zdobyli miasto, jednakże wkrótce zostali pokonani przez armię obywatelską, a 1807 brytyjskie siły ekspedycyjne zostały zmuszone do kapitulacji. Wydarzenia te przyczyniły się do wzrostu dążeń niepodległościowych wśród miejscowej ludności.

1810 rada miejska Buenos Aires odmówiła uznania J. Bonapartego, narzuconego Hiszpanii na króla przez Napoleona I, i usunęła hiszpańskiego wicekróla (tzw. rewolucja majowa), powołując tymczasową juntę rządzącą w imieniu prawowitego króla Ferdynanda VII, faktycznie jednak niezależną. W walkach, w których od 1814 siłami argentyńskimi dowodził generał J. de San Martín, wojska hiszpańskie zostały wyparte z kraju. 1816 na kongresie w Tucumán delegaci prowincji byłego wicekrólestwa proklamowali niepodległość Zjednoczonych Prowincji La Platy, obejmujących, poza Argentyną, także Boliwię, Paragwaj i Urugwaj, które jednak usamodzielniły się w toku walk wewnętrznych między unitarystami (zwolennikami centralizmu państwowego, których ośrodkiem była prowincja Buenos Aires) a federalistami (dążącymi do utworzenia związku autonomicznych prowincji, rządzonych przez caudillos).

1835–1852 władzę dyktatorską w Argentynie sprawował generał J.M. Rosas, obalony w wyniku przewrotu generała J. Urquizy (wspieranego przez Urugwaj i Brazylię), który, po wprowadzeniu 1853 systemu federalnego, został 1854 pierwszym prezydentem Konfederacji La Platy (wprowadzona wówczas konstytucja, z poprawkami z 1898, obowiązywała aż do 1948). Prowincja Buenos Aires odmówiła przyjęcia nowej konstytucji i 1854 dokonała secesji, ogłaszając niepodległość. Przyłączyła się do Konfederacji 1861, pokonana wcześniej przez siły zbrojne innych prowincji, uzyskując w niej wkrótce, dzięki przewadze ekonomicznej, dominującą pozycję (1862 miasto Buenos Aires zostało tymczasową stolicą, 1880 stolicą związkową).

Zatargi graniczne wywoływały stałe napięcia między sąsiadami: od 1865 Argentyna uczestniczyła (obok Brazylii i Urugwaju) w wojnie z Paragwajem (wojna paragwajska), wymuszając na nim cesję części terytorium. 1878–1879 wojska argentyńskie dowodzone przez generała J.A. Rokę (1880 wybrany na prezydenta) włączyły do Argentyny pampasy, terytorium Indian i gauchos, dotychczas faktycznie niezależne. 1881 Argentyna zawarła z Chile układ, na mocy którego nabyła prawa do wschodniej części Ziemi Ognistej, a przy pomocy komisji mieszanych z udziałem Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii ustaliła 1895 przebieg spornych granic z Brazylią oraz 1899–1902 z Chile na obszarze Patagonii.

Pod koniec XIX w. w Argentynie oprócz wielkich właścicieli ziemskich i hodowców bydła pojawiły się nowe grupy społeczne: klasa średnia oraz robotnicy, powstały także nowe ugrupowania polityczne – partie radykalne i socjalistyczne. W pierwszej dekadzie XX w. Argentyna stała się jednym z lepiej rozwiniętych gospodarczo (m.in. pokrywała połowę światowego eksportu wołowiny) i znaczących politycznie krajów Ameryki Południowej, m.in. 1914 występowała w roli mediatora pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Meksykiem. Podczas I wojny światowej formalnie zachowała neutralność, dostarczając jednak aliantom żywność (gł. mięso i pszenicę).

1916 sprawowane od 1880 rządy konserwatywnych oligarchii, których podstawę stanowili wielcy posiadacze ziemscy, zostały zastąpione (dzięki ustanowieniu 1912 tajnych wyborów powszechnych) przez demokratycznie wybranych radykałów (1916–1922 i 1928–1930 władzę prezydencką sprawował H. Yrigoyen), którzy jednak ulegli korupcji. Wzrost nastrojów rewolucyjnych, wywołanych światowym kryzysem gospodarczym 1929–1933, doprowadził do zamachu stanu, dokonanego 1930 przez generała J.F. Uriburu, który zapoczątkował okres rządów sprawowanych przez koalicję konserwatystów i „antypersonalistycznych” radykałów, pozostających pod kontrolą armii. Wpływ na politykę państwa odzyskała oligarchia. Sprawujący faktyczną władzę wojskowi wzorowali się na faszystowskim nacjonalizmie, doprowadzając m.in. do zawarcia 1935 przez Argentynę wraz z Brazylią i Urugwajem „paktu antykomunistycznego”.

W latach II wojny światowej Argentyna sympatyzowała z państwami Osi (Oś Berlin-Rzym-Tokio), utrzymując z nimi stosunki dyplomatyczne i handlowe, decydując się na ich zerwanie i wypowiedzenie wojny Niemcom i Japonii dopiero w marcu 1945, pod silną presją Stanów Zjednoczonych. 1943 władzę w kraju po raz kolejny przejęła armia, utrzymując ją do 1946. Dużą popularnością wśród wojskowych cieszył się pułkownik J.D. Perón, wybrany 1946 na prezydenta. Wspierany przez swą charyzmatyczną żonę E. Perón (Evitę), cieszącą się ogromną sympatią Argentyńczyków, sprawował władzę do 1955 (reelekcja 1951). Okres jego rządów zapoczątkował proces gospodarczego uniezależniania się Argentyny od kapitału zagranicznego, przejawiający się m.in. w wywłaszczeniu należących do Brytyjczyków kolei, budowie floty i przyjęciu 5-letniego planu gospodarczego (1947–1952), zmierzającego do szybszej industrializacji kraju pod silną kontrolą państwa. Stojąc na stanowisku radykalnego nacjonalizmu gospodarczego i politycznego (peronizm), Perón dążył do stworzenia samowystarczalnego systemu gospodarczego, głosił program tzw. justycjonalizmu (sprawiedliwości społecznej), mechanizm władzy opierał na korporacjonizmie. W 1949 doprowadził do uchwalenia nowej konstytucji, wzmacniającej uprawnienia prezydenckie. Populistyczna strategia Peróna, mimo iż powodowała narastające trudności gospodarcze, przez długi okres zapewniała mu bezwarunkowe poparcie mas ludowych (gł. tzw. descamisados) oraz stworzonego przezeń silnego ruchu związkowego. Śmierć żony (1952), próby wprowadzenia korekt do kolejnego 5-letniego planu gospodarczego oraz konflikt z Kościołem katolickim, m.in. na tle ustawy legalizującej rozwody i prostytucję (1954), doprowadziły do osłabienia pozycji Peróna, a w konsekwencji do interwencji armii, w której wyniku Perón podał się do dymisji i został zmuszony do opuszczenia Argentyny.

Po przejęciu w 1955 władzy wojskowi przystąpili do bezwzględnej walki ze zwolennikami prezydenta. 1958 rządy objął lewicowy radykał A. Frondizi, obalony 1962 przez armię po nieudanych próbach porozumienia się z peronistami. 1966 w wyniku kolejnego wojskowego zamachu stanu prezydentem został J.C. Onganía. Próba zreformowania przezeń gospodarki, m.in. przez zastosowanie drastycznych oszczędności, spowodowała masowe wystąpienia w Cordóbie (tzw. cordobazo), które przerodziły się w falę strajków i protestów w całym kraju. Tłumiona, zepchnięta do podziemia opozycja zorganizowała grupy partyzancko-terrorystyczne, tzw. montoneros, którzy m.in. w 1970 r. dokonali zabójstwa generała P.E. Aramburu (prezydenta Argentyny 1955–1958). Powstała także lewicowa, marksistowsko-guevarystowska Ludowa Armia Rewolucyjna (ERP). 1970 wojsko zmusiło Onganíę do ustąpienia, 1971 władzę przejął generał A.A. Lanusse, który w sytuacji nasilającej się opozycji i narastającej fali przemocy zliberalizował nieco politykę, zapowiadając przeprowadzenie 1973 wyborów. Wzrastające poparcie dla peronistów doprowadziło do wysunięcia przez nich Peróna jako kandydata na fotel prezydencki, jednakże nie został on dopuszczony do wyborów. Wybory, przeprowadzone w III 1973, wygrał (wysunięty w miejsce Peróna) H.J. Cámpora.

Nowy prezydent objął oficjalnie urząd w maju 1973, zapraszając w VI tegoż roku Pérona do powrotu do Argentyny i doprowadzając we wrześniu 1973 do kolejnych wyborów, w których wyniku prezydentem został Péron. Objąwszy urząd Perón zerwał z lewicą, przechodząc na pozycje bardziej prawicowe. Jego rząd utworzył potajemnie szwadrony śmierci, tzw. Potrójne A (Alianza Anticomunista Argentina). W kraju nie ustawała jednak fala przemocy, a w ruchu peronistowskim pojawiły się sprzeczności.

Po śmierci Peróna (1974) władzę przejęła, wybrana wcześniej na wiceprezydenta, jego druga żona M.E. Martinez de Perón (Izabelita). Argentynę ogarnęła wojna domowa, w której wojsko walczyło z montoneros i ERP, pogłębiał się chaos gospodarczy. Kres skorumpowanym i nieudolnym rządom Izabelity położył w 1976 wojskowy zamach stanu, który rozpoczął najbrutalniejszą w XX w. w Argentynie dyktaturę wojskową czterech junt, trwającą do 1983. Na czele pierwszej junty, rządzącej Argentyną do 1981, stanęli: dowódca wojsk lądowych generał J.R. Videla, dowódca marynarki wojennej generał E.E. Massera, dowódca lotnictwa generał O.R. Agosti. Junta wprowadziła stan wyjątkowy i zapoczątkowała tzw. Proces Rekonstrukcji Narodowej, masowo porywając i mordując przeciwników politycznych. Utworzono dziesiątki tajnych obozów koncentracyjnych (np. La Perla, Escuela Mecanica de la Armada), w których przetrzymywano partyzantów peronistowskiej lewicy, montoneros, członków ERP, działaczy związkowych, dziennikarzy. Więźniów torturowano i najczęściej zabijano, rozstrzeliwując ich lub strącając z samolotu do Oceanu Atlantyckiego lub La Platy. Liczbę tzw. desaparecidos (zaginionych) szacuje się na ponad 10 tys. osób.

Szefami trzech następnych junt, rządzących od 1981 do 1983, byli kolejno generałowie: R.E. Viola, L.F. Galtieri i R. Bignone. Niepowodzenia doktrynalnie realizowanej polityki gospodarczej oraz klęska poniesiona 1982 w wojnie o Falklandy (stanowiące od czasów kolonialnych przedmiot sporu z Wielką Brytanią), skłócenie generałów obwiniających się wzajemnie o jej spowodowanie, doprowadziły do masowych demonstracji i strajków, przyczyniając się 1983 do rozpisania wyborów, które wygrała Unia Cywilno-Radykalna, powierzając stanowisko prezydenta radykałowi R.R. Alfonsínowi.

Prezydent podjął próby reform gospodarczych, usiłował także bezskutecznie zredukować inflację i zagraniczne długi. W 1985 jego rząd, pod naciskiem opinii publicznej, na podstawie raportu Narodowej Komisji ds. Osób Zaginionych, opracowanego pod przewodnictwem pisarza E. Sábato, rozpoczął proces 9 dowódców wojskowych stojących na czele lub ściśle współpracujących z trzema juntami rządzącymi Argentyną 1976-1982. Sąd Najwyższy w Buenos Aires skazał generała J.R. Videlę i generała E.E. Masserę na dożywocie, generała R. E. Violę na 17 lat, generała A. Lambruschiniego na 8 lat i generała O.R. Agostiego na 4 lata więzienia. Czterech pozostałych oskarżonych uniewinniono. Kolejne bunty wojskowych doprowadziły jednak do uchwalenia ustaw: 1986 ustawy zwanej Koniec Kropka (Punto Final), uniemożliwiającej wszczynanie nowych śledztw przeciwko wojskowym, 1987 ustawy zwanej Należne Posłuszeństwo (Obediencia Debida), zwalniającej z odpowiedzialności za represje wszystkich oficerów (ok. 400 osób, przeciwko którym, jako wykonującym rozkazy zwierzchników, toczyły się sprawy), do stopnia podpułkownika włącznie.

W 1991, po kolejnym buncie wojskowych, wszyscy skazani 5 lat wcześniej generałowie zostali ułaskawieni. W wyniku wyborów w 1989 prezydentem został peronista C.S. Menem (reelekcja w 1995), realizujący liberalny, wolnorynkowy program ekonomiczny, zmierzający do ustabilizowania gospodarki, oraz prowadzący politykę zbliżenia do Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, z którą 1990 Argentyna wznowiła stosunki dyplomatyczne. 1998 miała miejsce pierwsza od czasu kryzysu wizyta argentyńskiego prezydenta w Londynie.

Liberalny program gospodarczy opracowany przez Domingo Cavallo, ministra gospodarki w rządzie Menema, doprowadził do równowagi makroekonomicznej, umocnienia peso i wzrostu gospodarczego. Wkrótce jednak pojawiły się koszty reform – rosnące bezrobocie, zróżnicowanie społeczne, zubożenie większości społeczeństwa, stopniowy zanik klasy średniej, korupcja, napięcia społeczne.

W wyborach prezydenckich w październiku 1999 zwyciężył konserwatywny socjaldemokrata, F. de la Rúa, który w grudniu tegoż roku zastąpił na stanowisku prezydenta Menema, najdłużej rządzącego w historii Argentyny szefa państwa, zapowiadając zlikwidowanie deficytu budżetowego i wyplenienie korupcji.

Program radykalnych reform F. de la Rúa opierających się na oszczędnościach, redukcji deficytu i biurokracji, czystkach politycznych nie przyniósł oczekiwanych rezultatów. Gospodarka Argentyny pogrążała się w recesji, a rząd został zmuszony do zaciągnięcia pożyczki w Międzynarodowym Funduszu Walutowym (IMF). W grudniu 2000 Argentyna otrzymała pomoc finansową z IMF w wysokości prawie 40 mld dolarów i uruchomiła program publicznych robót mających na celu ożywienie gospodarki. W marcu 2001 były minister gospodarki D. Cavallo został powołany w celu ratowania gospodarki państwa. Jego program opierał się na radykalnych oszczędnościach, ograniczeniu deficytu budżetowego do zera, trwaniu przy utrzymywaniu sztywnego kursu peso wobec dolara (który obowiązuje od 1991) i poleganiu na kredytach z IMF. Nie udało się zahamować recesji gospodarczej, co doprowadził do wzrostu bezrobocia do ponad 18 procent w końcu 2001, dług zagraniczny Argentyny przekroczył 130 mld dolarów. W grudniu 2001 związki zawodowe ogłosiły strajk generalny, 19–20 grudnia nastąpiła fala wystąpień ulicznych w czasie, których doszło do grabieży sklepów, śmierć poniosło 20 osób. 19 grudnia 2001 został ogłoszony stan wyjątkowy, 20 grudnia prezydent F. de la Rúa i minister gospodarki D. Cavallo podali się do dymisji. Od 21 grudnia Argentyna była w stanie rewolty, następowały częste zmiany na stanowisku prezydenta – w sumie 5 prezydentów, w tym dwóch dwudniowych. 1 stycznia 2002 prezydentem został peronista Eduardo Alberto Duhalde, który ogłosił uwolnienie kursu peso i zawieszenie spłaty długu zagranicznego Argentyny.

2003 do walki o fotel prezydencki przystąpił ponownie C.S, Menem, który pomimo ogromnego elektoratu negatywnego, zwyciężył w pierwszej turze. W wyniku jego rezygnacji z dalszego etapu wyborów, prezydentem został N. Kirchner. Realizuje on plan intensywnych reform gospodarczych, których wynikiem stała się normalizacja sytuacji gospodarczej kraju. Udało mu się m.in. doprowadzić do końca negocjacje z grupą ponad 70% inwestorów, którzy są właścicielami obligacji Argentyny. Zgodzili się oni na redukcję ich wartości o 75%.

W 2004 r. prezydent unieważnił wymuszone przed 20 laty amnestie. W 2005 r. w Madrycie rozpoczął się proces o zbrodnie argentyńskiej dyktatury z lat 1975-1983. W okresie tym zamordowano ponad 30 tys. osób. Sąd w Madrycie skazał Adolf Scilingo, byłego kapitana argentyńskiej marynarki, na 640 lat więzienia za udział w tzw. lotach śmierci, czyli zrzucaniu z samolotów (z wysokości ok. 4 km) więźniów politycznych do Oceanu Atlantyckiego. W latach 1976–1977 Scilingo był szefem transportu w Szkole Mechaników Marynarki Wojennej (ESMA) pod Buenos Aires, gdzie junta zorganizowała obóz dla podejrzanych o działalność opozycyjną.

W styczniu 2006 r. zadecydowano o wcześniejszej spłacie 9,8 mld dol. długu wobec Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

Przygotowania

Wizy

Do Argentyny potrzebna jest wiza turystyczna, którą bardzo łatwo można otrzymać w ambasadzie tego kraju.

Dojazd

Podział administracyjny

Argentyna podzielona jest na miasto autonomiczne Buenos Aires oraz 23 prowincje - podmioty federacji.

Prowincje Argentyny

1. Miasto autonomiczne Buenos Aires
2. Buenos Aires
3. Catamarca
4. Chaco
5. Chubut
6. Córdoba
7. Corrientes
8. Entre Ríos
9. Formosa
10. Jujuy
11. La Pampa
12. La Rioja
13. Mendoza
14. Misiones
15. Neuquén
16. Río Negro
17. Salta
18. San Juan
19. San Luis
20. Santa Cruz
21. Santa Fe
22. Santiago del Estero
23. Ziemia Ognista
24. Tucumán

Miasta

Według danych oficjalnych pochodzących z 2010 roku Argentyna posiadała ponad 240 miast o ludności przekraczającej 17 tys. mieszkańców. Stolica kraju Buenos Aires oraz miasta La Matanza i Córdoba liczyły ponad milion mieszkańców, 9 miast z ludnością 500÷1000 tys., 52 miasta z ludnością 100÷500 tys., 51 miast z ludnością 50÷100 tys., 81 miast z ludnością 25÷50 tys. oraz reszta miast poniżej 25 tys. mieszkańców.

• Buenos Aires
• Comodoro Rivadavia
• Córdoba
• Corrientes
• La Plata
• Mar del Plata
• Mendoza
• Posadas
• Río Gallegos
• Rosario
• Salta
• San Juan
• San Miguel de Tucumán
• Ushuaia

W 1990 ludność miejska stanowiła około 86% ogółu ludności Argentyny. Blisko 40% mieszkańców miast stanowią mieszkańcy stolicy kraju Buenos Aires.

Ciekawe miejsca

Obiekty z listy światowego dziedzictwa UNESCO

• Dolina Quebrada de Humahuaca
• Misje jezuickie na obszarach zamieszkanych przez Guaranów: San Ignacio Mini, Santa Ana, Nuestra Seora de Loreto i Santa Maria Mayor (Argentyna), ruiny So Miguel das Missoes (Brazylia) (wspólnie z Brazylią)
• Park Narodowy Los Glaciares
• Park Narodowy Iguazu
• Parki Narodowe Ischigualasto-Talampaya
• Półwysep Valdés
• Zespół sztuki naskalnej w Jaskini Rąk (La Cueva de las Manos), Rio Pinturas
• Zespół jezuickich obiektów architektonicznych wraz z estancias, Córdoba

Transport

Samolotem łatwo dotrzemy do Buenos Aires, Cordoby lub Rosario.

Język

W Argentynie większość osób używa języka hiszpańskiego, jednak można mieć styczność z francuskim, angielskim lub językami indiańskimi (keczua lub ajmara).

Zakupy

Ręcznie tkane materiały z Andów, poncza, swetry z wełny guanako, wyroby skórzane, wyroby ze srebra.

Kontakt

Przedstawicielstwa dyplomatyczne

Przedstawicielstwa dyplomatyczne akredytowane w Argentynie

Ambasada RP w Buenos Aires

Adres: c. Alejandro Maria de Aguado 2870 (barrio Palermo Chico), (1425) Buenos Aires, Argentyna

Telefon: +54 11 48 08 17 00

Fax: +54 11 48 08 17 01

Strona www: https://buenosaires.msz.gov.pl/pl/

E-mail: consulado.buenosaires@msz.gov.pl

Przedstawicielstwa dyplomatyczne akredytowane w Polsce

Ambasada Argentyny

Adres: ul. Brukselska 9, 03-973 Warszawa

Telefon: +48 22 617 60 28

Fax: +48 22 617 71 62

e-mail: epolo@mrecic.gov.ar

---