Algieria

Z Wikipodróży
Algieria

Algieria
Lokalizacja
Flaga
Główne informacje
Stolica Algier
Ustrój polityczny republika
Waluta dinar algierski
Powierzchnia 2 381 741
Język arabski – urzędowy arabski, tamazight, francuski – używane
Religia islam
Numer kierunkowy +213
Domena internetowa .dz

Algieria – członek Unii Afrykańskiej, 10. co do wielkości państwo świata, położone w Afryce Północnej nad Morzem Śródziemnym. Znaczną część obszaru Algierii zajmują wchodzące w skład Sahary pustynie oraz półpustynie.

Charakterystyka[edytuj]

Geografia[edytuj]

Ukształtowanie terenu w Algierii jest różnorodne – oprócz pasa nadbrzeżnego, północ kraju jest górzysta, a reszta wyżynna (blisko granicy z Tunezją jest obniżenie i słone jeziora). Najwyższy punkt (2918 m n.p.m.) leży w górach Ahaggar na południu Algierii. Góry mają charakter pustynny.

Klimat[edytuj]

Algieria na północy (wybrzeże) ma klimat śródziemnomorski z ciepłymi latami i łagodnymi, wilgotnymi zimami. Środkowa i południowa część kraju ma klimat suchy zwrotnikowy, z gorącymi latami i ciepłymi zimami. W obrębie masywu górskiego Hoggar (Ahaggar) klimat jest nieco chłodniejszy.

Historia[edytuj]

Terytorium współczesnej Algierii w starożytności zamieszkiwały ludy berberyjskie. Od XII wieku p.n.e. na wybrzeżach kraju powstawały fenickie osady handlowe, które od IX wieku p.n.e. należały do Kartaginy. W III wieku p.n.e. w głębi kraju utworzone zostało państwo Numidii, dołączone w I wieku p.n.e. do Imperium Rzymskiego. W okresie rządów rzymskich kraj stał się jednym ze spichlerzy imperium, dzięki czemu nastąpił szybki rozwój kulturalny i gospodarczy ziem. W V wieku n.e. wybrzeże Algierii zajęli Wandalowie, w 533 Bizancjum, z kolei w drugiej połowie VII wieku Arabowie. Arabowie przeprowadzili w kraju proces islamizacji i arabizacji miejscowych ludów berberyjskich. W ciągu średniowiecza tereny często zmieniały władców. Wybrzeża były opanowane przez piratów berberyjskich. U schyłku XV wieku licznie osiedlili się tu muzułmańscy uchodźcy z Hiszpanii, zasilili oni osady pirackie. Częste eskapady piratów na tereny Hiszpanii i hiszpańskie okręty, doprowadziły do zajęcia przez Hiszpanów portu w Oranie w 1509 (kontrolowała go do 1708), a w 1510 Algieru. Zagrożeni ekspansją hiszpańską piraci zwrócili się o pomoc do Imperium Osmańskiego i w 1519 przyjęli zwierzchnictwo tureckie. Obecna Algieria została włączona w skład Imperium Osmańskiego pod arabską nazwą Al-Dżazair. Od początku XVIII wieku władzę przejmowali lokalni władcy.

W 1830 Algier został zdobyty przez Francję. W kolejnych latach Francuzi prowadzili systematyczny podbój kraju, spotykając się z oporem algierskich plemion. Wnętrze Algierii siły francuskie opanowały po 1847 wraz z rozbiciem wojsk emira Abd al-Kadira. Rząd francuski przyznał Algierii status osadniczego terytorium zamorskiego Francji i od lat 40. XIX wieku prowadził akcję osadniczą. Przeciwko francuskiej kolonizacji kraju występowała miejscowa ludność, która kilkukrotnie (między innymi w latach 1857, 1864-66, 1870-71) organizowała antyfrancuskie powstania. W 1881 Francuzi nadali Algierii kodeks tubylczy. Kodeks zakazał lokalnej ludności przynależności do partii politycznych i związków zawodowych. Część represyjnych praw zniesiono po I wojnie światowej. W okresie 20-lecia międzywojennego powstały pierwsze lokalne partie nawołujące do obrony interesu narodowego.

Starożytne pozostałości w Timgadzie

Podczas II wojny światowej Algieria stała się terenem walk aliantów z silami rządu Vichy. Po zakończeniu wojny nasiliły się tendencje antykolonialne. W 1946 powstał Ruch na rzecz Triumfu Wolności Demokratycznych (MTLD), który 1947 wyłonił konspiracyjną Organizację Specjalną. Na bazie Organizacji Specjalnej powstał Komitet Rewolucyjny Jedności i Akcji. W 1954 Komitet Rewolucyjny Jedności i Akcji (CRUA) zorganizował antyfrancuskie powstanie i przekształcił się we Front Wyzwolenia Narodowego. Powstanie objęło cały kraj. Francuzi w trakcie powstania wprowadzili w kolonii system rządów terroru i odpowiedzialności zbiorowej wobec cywilów. Powszechne stały się tortury, ekspedycje karne i pacyfikacje. W 1958 w Kairze utworzono Tymczasowy Rząd Republiki Algierskiej. W 1962 przedstawiciele Frontu Wyzwolenia Narodowego i rządu Francji podpisali układ w Évian-les-Bains, na mocy którego proklamowano niepodległość republiki.

Abd al-Aziz Buteflika

U progu niepodległości kraju nasiliły się zamachy terrorystyczne podejmowane przez Organizację Tajnej Armii, skupiającą pozostałych w kraju francuskich osadników. Terroryzm i jego reakcja ze strony władz spowodowały masowy exodus ludności francuskiej z kraju, do połowy 1962 Algierię opuściło 80% osadników. W 1963 przyjęto pierwszą konstytucję algierską. Premierem i pierwszym prezydentem republiki został Ahmad Ben Bella. W październiku 1963 suwerenność Algierii zakwestionowało Maroko, w trakcie tak zwanej wojny piaskowej, w której siły algierskie pokonały wojska marokańskie. W 1964 w Algierskiej Karcie Narodowej nakreślono socjalistyczny program rozwoju państwa, w którym monopartyjne rządy objął Front Wyzwolenia Narodowego. W 1965 miał miejsce zamach stanu z Huari Bumedienem na czele. Bumedien w trakcie rządów przeprowadził reformę rolną i nacjonalizację części sektorów przemysłu.

W 1979, po śmierci Bumediena, urząd prezydenta objął Szadli Bendżedid. Uchwalona w 1989 nowa, demokratyczna konstytucja, spowodowała chaos polityczny. Duże poparcie społeczne uzyskał islamistyczny Islamski Front Ocalenia, który w 1990 wygrał wybory komunalne i regionalne. Po wygranej pierwszej turze wyborów parlamentarnych w 1991 doszło do reakcji wojska i zwolenników państwa laickiego: Islamski Front Ocalenia został zdelegalizowany, a wybory unieważnione. W latach 90. XX wieku w kraju trwała wojna domowa. W styczniu 2000 rozwiązała się Islamska Armia Ocalenia, zbrojne skrzydło Islamskiego Frontu Ocalenia (FIS), a wielu jej bojowników poddało się w zamian za amnestię. W XXI wieku Algieria znalazła się w czołówce najlepiej rozwiniętych państw kontynentu. Na przełomie 2010 i 2011 w kraju wybuchły ogólnokrajowe protesty. W kwietniu 2019 do dymisji podał się wieloletni prezydent Abd al-Aziz Buteflika, na co miały wpływ trwające masowe protesty spowodowane przez rosnące koszty życia i bezrobocie.

Polityka[edytuj]

Gospodarka[edytuj]

Dojazd[edytuj]

Samochodem[edytuj]

Granica z Marokiem jest od 18 lat zamknięta z powodu konfliktów etnicznych. Jeśli chcemy dotrzeć do Algierii samochodem, najprościej będzie przekroczyć granicę lądową z Tunezją.

Samolotem[edytuj]

Największym portem lotniczym Algierii jest międzynarodowy port lotniczy w Algierze. Latają tam samoloty, m.in. z Paryża – nie ma bezpośrednich połączeń z Polski.

Koleją[edytuj]

Autobusem[edytuj]

Statkiem[edytuj]

Podział administracyjny[edytuj]

Podział administracyjny Algierii

Algieria jest podzielona na 48 prowincji (zwanych też w polskiej literaturze wilajetami lub wilajami; arab. wilāya). Te z kolei dzielą się na 553 dajraty (prefektury), a dajraty na 1541 gmin.

  • Adrar
  • Ajn ad-Dafla
  • Ajn Tumuszanat
  • Algier
  • Annaba
  • Batna
  • Baszszar
  • Bidżaja
  • Biskira
  • Al-Bulajda
  • Burdż Bu Urajridż
  • Al-Buwajra
  • Bumardas
  • Asz-Szalif
  • Konstantyna
  • Dżilfa
  • Al-Bajad
  • Al-Wadi
  • At-Tarif (Al-Tarif)
  • Ghardaja
  • Kalima
  • Illizi
  • Dżidżal
  • Chanszala
  • Al-Aghwat
  • Al-Midija
  • Mila
  • Mustaghanam
  • Al-Masila
  • Muaskar
  • Naama
  • Oran
  • Warlaka
  • Umm al-Bawaki
  • Ghulajzan
  • Saida
  • Satif
  • Sidi Bu-l-Abbas
  • Sukajkida
  • Suk Ahras
  • Tamanrasset
  • Tibissa
  • Tijarat
  • Tinduf
  • Tibaza
  • Tisamsilt
  • Tizi Wuzu
  • Tilimsan

Miasta[edytuj]

Według danych oficjalnych pochodzących z 2008 roku Algieria posiadała ponad 190 miast o ludności przekraczającej 13 tys. mieszkańców. Stolica kraju Algier jako jedyne miasto liczyło ponad milion mieszkańców; 2 miasta z ludnością 500÷1000 tys.; 37 miast z ludnością 100÷500 tys.; 46 miast z ludnością 50÷100 tys.; 99 miast z ludnością 25÷50 tys. oraz reszta miast poniżej 25 tys. mieszkańców.

Ciekawe miejsca[edytuj]

Obiekty z Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO:

  • 1980 – Ruiny miasta Kalat Bani Hammad
  • 1982 – Prehistoryczne malowidła i ‘skalny las’ w Grotach Tassili
  • 1982 – Osiedla Berberów w Dolinie Mzab
  • 1982 – Ruiny rzymskiego miasta w Dżamili
  • 1982 – Zabytki z czasów bizantyjskich w Tipazie (zagrożone)
  • 1982 – Ruiny rzymskiego miasta w Timgadzie
  • 1992 – Stare Miasto (kasba) w Algierze

Stanowiska archeologiczne:

  • Afolou bou Rhummel
  • Ahaggar
  • Annaba
  • Dżamila
  • Tagaste
  • Tasili Wan Ahdżar
  • Tibissa
  • Timgad
  • Tipasa

Transport[edytuj]

Język[edytuj]

Urzędowy język w Algierii to arabski. Powszechnie używany jest język francuski, zwłaszcza wśród osób wykształconych. W użyciu są także różne dialekty języka berberyjskiego. Angielski jest słabo znany.

Zakupy[edytuj]

W Algierii cały rok można kupić świeże owoce. Sezon na truskawki zaczyna się już w lutym. Z Algierii warto przywieźć daktyle, materiały i odzież w orientalne wzory, miód od dzikich górskich pszczół, karob, lokalne wyroby berberyjskie i arabskie, takie jak ceramika, obuwie, torebki. Ze względu na nisko rozwiniętą turystykę wybór typowych pamiątek jest niewielki.

Gastronomia[edytuj]

W kuchni algierskiej podstawę stanowi ostrość potraw. Przykłady to:

  • ostre przyprawy, czosnek, chilli, kminek, ostre papryczki.
  • pikantna pasta harissa z papryczek, czosnku z dodatkiem kminku, kolendry i oliwy z oliwek.
  • odżdża – jajka w ostrym sosie pomidorowym z dodatkiem pasty harissa.

Popularne w Algierii przyprawy to: cynamon, kardamon, kminek, kolendra, koper włoski, mięta, szafran, chili, czosnek.

Bardzo często podawanymi potrawami są kuskus gotowany na parze i dania z owoców morza, np. krewetki w majonezie. Na stole spotykane są też słodkie i świeże daktyle.

Algierskie napoje to:

  • Thibarine, to słodki likier z ziół i daktyli (zawiera 10-20% alkoholu).
  • Kawa w Algierii robiona jest na wiele różnych sposobów z dodatkiem kardamonu.
  • Jednym z popularniejszych algierskich napojów jest miętowa herbata z dużą ilością cukru.
  • Na orzeźwienie Algierczycy piją wodę mineralną, sok owocowy lub wyciskają samodzielnie sok z cytryny
  • Popularne są napoje z owoców i płatków kwiatów, czyli Sharbats.
  • Algierczycy przygotowują również napój o kremowej konsystencji – Sahlab.

Oto świąteczne potrawy algierskie: Jary – gęsta zupa na bazie pszenicy, El ham iahlou - potrawa z jagnięcym mięsem podawana w czasie Ramadanowej kolacji, Bourek – ciasto filo z farszem z jajek i mielonego mięsa.

Tradycyjnym algierskim śniadaniem jest Chakchouka – warzywa duszone w oliwie z oliwek.

Na deser w Algierii są podawane dania takie jak:

  • owoce, miód, orzechy, figi i daktyle;
  • naleśniki z miodem;
  • baklava – spożywana również w Albanii słodka potrawa, jest to ciasto francuskie przekładane miodem i orzechami.
  • Kaab el Ghzal – „kostki gazeli” w tłumaczeniu dosłownym, tak naprawdę są to rogaliki z pastą migdałową polane lukrem;
  • Makroud el Louse – jest to rodzaj ciasteczek algierskich.

Oto dania z Algierii idealne na obiad:

  • Kasza kuskus ze świeżą miętą i rodzynkami, przyprawiona szafranem.
  • Lahm Lhalou – jagnięcina duszona z owocami.
  • Harira – zupa z soczewicy, ciecierzycy i fasoli.

W okresie ramadanu restauracje mogą być zamknięte do zachodu słońca. Alkohol w Algierii nie jest popularny, większość nie spożywa alkoholu. Nie jest przyjęte przynoszenie alkoholu w gości. Kupując prezenty dla algierskich znajomych lepiej sprawdzić skład np. słodyczy, czy nie zawierają alkoholu.

Noclegi[edytuj]

Baza noclegowa w Algierii jest bardzo słabo rozwinięta, zwłaszcza w miejscowościach bez większej wartości turystycznej. Oferta hoteli i apartamentów nie jest urozmaicona, próżno szukać klubów, basenów czy SPA. Jakość i czystość lokali często pozostawia wiele do życzenia. Przed rezerwacją należy się upewnić, czy w hotelu mogą nocować pary, czy tylko rodziny. W niektórych lokalizacjach nie jest możliwy nocleg par bez ślubu. Algierczycy są bardzo gościnni, dobrze jest przed podróżą poznać przez Internet lokalną rodzinę lub odwiedzić rodzinę Algierczyka poznanego w Europie. Jest to ważne także w kontekście bezpieczeństwa - lepiej po Algierii nie podróżować samemu nie znając obyczajów i języka.

Bezpieczeństwo[edytuj]

W Algerii jest niebezpiecznie z powodu terorystów i bandytów. W pustyni są piaszczyste burze. W północnej części jest zieleń i można żyć.

Zdrowie[edytuj]

Kontakt[edytuj]

Przedstawicielstwa dyplomatyczne[edytuj]

Przedstawicielstwa dyplomatyczne akredytowane w Algierii[edytuj]

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Algierze

Rue Olof Palme

Nouveau-Paradou

Hydra - Algier

Telefon: +213 21 60 99 50

Fax: +213 21 60 99 59

Strona www: https://algier.msz.gov.pl/pl/

E-mail: algier.amb.sekretariat@msz.gov.pl

Przedstawicielstwa dyplomatyczne akredytowane w Polsce[edytuj]

Ambasada Państwa ALGIERIA

Adres: ul. Ignacego Krasickiego 10, 02-628 Warszawa

Telefon: + 48 22 617 58 55; + 48 22 617 59 31

Fax: + 48 22 616 00 81

Strona www: http://www.algerianembassy.pl/

e-mail: warsaw@algerianembassy.pl



Na niniejszej stronie wykorzystano treści ze strony: Algieria opublikowanej w portalu Wikitravel; autorzy: w historii edycji; prawa autorskie: na licencji CC-BY-SA 1.0