Ziemia lubuska

Z Wikipodróży
(Przekierowano z Ziemia Lubuska)
Świat > Eurazja > Europa > Europa Środkowa > Ziemia lubuska
Ziemia lubuska

Ziemia lubuska
Terra Lubus
Lokalizacja
Herb
Informacje
Państwo Polska

Niemcy

Stolica Lubusz
Liczba ludności
Język polski

niemiecki

Ziemia lubuska (łac. Terra Lubus, niem. Land Lebus, Lebuser Land) – region historyczny, położony nad środkową Odrą, będący dawnym dominium biskupów lubuskich.

Historia[edytuj]

Ziemie leżące po zachodniej i wschodniej stronie Odry wchodziły w skład terytorium słowiańskiej wspólnoty plemiennej Lubuszan, nazwanych tak od leżącego na lewym brzegu Odry grodu Lubuszu (dzisiaj Lebus, leżącego w granicach Niemiec). W drugiej połowie X wieku terytorium to włączone zostało w granice państwa Polan i jako kasztelania lubuska podlegała do połowy XIII wieku władcom państwa polskiego.

Dla umocnienia związków z Polską w latach 1124/1125, z inicjatywy Bolesława Krzywoustego i przy udziale legata papieskiego Idziego, przeprowadzona została chrystianizacja miejscowej ludności uwieńczona powstaniem biskupstwa lubuskiego z siedzibą w Lubuszu. Granice diecezji, podległej archidiecezji gnieźnieńskiej, objęły cały teren kasztelani, która na mocy testamentu Krzywoustego w 1138 roku przypisana została do dzielnicy śląskiej i przypadła w udziale synowi Krzywoustego Władysławowi i jego następcom: Bolesławowi Wysokiemu, Henrykowi Brodatemu i Henrykowi Pobożnemu.

Podział państwa na dzielnice zapoczątkował spory i walki między braćmi o władzę w poszczególnych dzielnicach. W 1248 roku rozpętała się walka między synami Bolesława Pobożnego, w trakcie której rywale sięgali po obcą pomoc. W 1249 roku syn Pobożnego, Bolesław Rogatka, w zamian za przyrzeczoną pomoc wojskową w bratobójczej walce o władzę nad dzielnicą śląską, sprzedał arcybiskupowi magdeburskiemu Wilbrandowi gród w Lubuszu i połowę przynależnych doń włości (arcybiskup jeszcze za życia Henryka Pobożnego siłą próbował zdobyć Ziemię Lubuską – 1239 roku).

Kronika wielkopolska tak mówi o okolicznościach, w jakich Polska utraciła ziemię lubuską: "Także w czasie i roku wymienionym (1249) wspomniany książę śląski Bolesław, chcąc zemścić się na swoim bracie Henryku, księciu wrocławskim, który krótko przedtem pojmał go z powodu jego zuchwałości i związanego oddał pod ścisłą straż w legnickiej twierdzy. Lubusz, sławny i silny gród brata jego Mieszka, który karnie spoczywał pochowany w kościele św. Piotra pod grodem, nie bardzo rozważnie podarował arcybiskupowi magdeburskiemu, aby niósł mu pomoc przeciw wspomnianemu księciu Henrykowi. Ufny w jego moc usiłował brata swego, wspomnianego księcia Henryka, całkiem wypędzić z ziem. Lecz ten Bolesław po raz pierwszy zaczął wprowadzać Niemców do Polski i przydzielił im posiadłości i grody, aby mu szli z pomocą przeciw jego braciom, których ustawicznie zwalczał."

W 1250 roku w wyniku układów pomiędzy arcybiskupem magdeburskim a margrabiami z dynastii askańskiej całe terytorium ziemi lubuskiej znalazło się w granicach władztwa Askańczyków – Brandenburgii, która przyłączyła ziemie tą do Nowej Marchii i zrobiła z niej przyczółek do dalszej ekspansji na ziemie polskie, m.in. zajmując Santok i Drezdenko w 1303 roku. Od XIII w. obszar ten poddano kolonizacji niemieckiej. Nowa Marchia wchodziła w skład najpierw państwa brandenburskiego, od 1771 Królestwa Prus, a po 1871 roku cesarstwa niemieckiego.

W 1945 roku, na mocy traktatu poczdamskiego, część ziemi lubuskiej na wschód od Odry wróciła do Polski, natomiast część zachodnia pozostała w granicach Niemiec.

Warunki naturalne[edytuj]

Obszar[edytuj]

Ziemia lubuska znajduje się współcześnie w granicach Polski, w województwie lubuskim oraz Niemiec w Branderburgii.

Miasta[edytuj]

Warto zobaczyć[edytuj]

Galeria[edytuj]


Noclegi[edytuj]

Gastronomia[edytuj]

Bezpieczeństwo[edytuj]

Sąsiednie regiony[edytuj]