Ziemia łęczycka

	Ziemia łęczycka;
	Pałac w Poddębicach
	Lokalizacja
	Herb
	Informacje
Państwo	Polska
Stolica	Łęczyca
Powierzchnia	około 4 400 km²
Liczba ludności	1 200 000
Język	polski
Kod samochodowy	E

Ziemia łęczycka

Ziemia łęczycka – region historyczno-geograficzny, a dawniej jeden z głównych regionów administracyjnych Polski. Stolicą ziemi jest Łęczyca.

Historia[edytuj]

Po śmierci Bolesława III Krzywoustego, w spadku ziemie łęczycką otrzymuje jego żona księżna Salomea. Po jej śmierci (1144) stała się częścią dzielnicy senioralnej i przypadła Bolesławowi IV Kędzierzawemu. W latach 1231–1352 na obszarze ziemi łęczyckiej istniało Księstwo łęczyckie. W 1264 roku nastąpił jego podział na Księstwo Łęczyckie i Księstwo Sieradzkie. Po zjednoczeniu rozbitego kraju w XIV wieku ziemie te wchodzą ponownie w skład Królestwa Polskiego. W okresie od 1352 r. do 1793 r. ziemia ta stanowiła odrębne Województwo Łęczyckie, które wchodziło w skład Prowincji Wielkopolskiej. Dzieliło się wówczas na 3 powiaty ze stolicami w Łęczycy, Orłowie i Brzezinach. Niestety roku 17 ziemie łęczycką zagarnęło Carstwo Rosyjskie, a Łęczyca została przyłączona do nowoutworzonej guberni kaliskiej. Z kolei północne skrawki (m.in. Kutno, Żychlin i Krośniewice) przyłączono do guberni warszawskiej.

Obecnie w niemal w całości ziemia łęczycka leży na obszarze województwa łódzkiego, a niewielki obszar należy do województwa wielkopolskiego (powiat kolski).

Obszar[edytuj]

Ziemia łęczycka zajmuje obecnie obszar o powierzchni prawie 4,5 tys. km kwadratowych i swym zasięgiem obejmuje tereny powiatu tomaszowskiego, brzezińskiego, łódzkiego, zgierskiego, poddębickiego, łęczyckiego, kolskiego, kutnowskiego i miasto Łódź.