Powiat łęczycki

	Powiat łęczycki;
	Herb
	Mapa
	Informacje
Państwo	Polska
Region	Województwo łódzkie
Powierzchnia	772,57 km² (4,24% powierzchni województwa) km²
Ludność	około 52,1 tys. 68 osób/km²
Kod pocztowy	99-100
	Strona internetowa

Powiat łęczycki

Powiat łęczycki leży w województwie łódzkim. Łęczyca jest siedzibą władz powiatu. Na jego terenie znajduje się geometryczny środek Polski.

Informacje ogólne[edytuj]

Powiat łęczycki w obecnych granicach został utworzony w wyniku reformy administracyjnej w 1999 r. Powiat ma charakter rolniczy, użytki rolne stanowią 84% powierzchni powiatu.

Geografia[edytuj]

Położony jest w północno-zachodniej części województwa łódzkiego. Rozciąga się równoleżnikowo wzdłuż doliny Bzury i Neru, obejmując swym terenem geograficzny środek Polski. Powierzchnia powiatu licząca 77257 ha rozdzielona jest między Niziną Środkowo-Mazowiecką a Niziną Południowo-Wielkopolską. Dzięki działaniu lądolodu region posiada urozmaiconą rzeźbę terenu. Widoczna jest ona w pasach Moreny Kutnowskiej, Pradoliny Warszawsko-Berlińskiej. Rozległą pradoliną płynie Bzura należąca do dorzecza Wisły i Ner wpadający do Warty. Powierzchnia: 77257 ha, zamieszkuje go 52329 mieszkańców. Urbanizacja 29,00%. Powiat ma charakter rolniczo-przemysłowy, lasy zajmują 6% obszaru. W skład powiatu wchodzi jedno miasto (gmina miejska Łęczyca) oraz 8 gmin wiejskich: Daszyna, Góra św. Małgorzaty, Grabów (największy, 155 km², ludności 6335), Łęczyca, Piątek, Świnice Warckie i Witonia.

Fauna i flora[edytuj]

Pradolina Warszawsko-Berlińska na całej swej przestrzeni stanowi korytarz Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000. Jest to pas ciągów przyrodniczo-krajobrazowych pokrytych torfowiskami i łąkami, urozmaiconymi lasami olszowymi czy kępami wierzb, obszar ten stwarza znakomite warunki siedliskowe dla ptactwa i zwierząt wodno-błotnych. Można tu odnaleźć unikatową roślinność pochodzenia północnoeuropejskiego czy relikty glacjalne. Krajobraz bagienny z terenami zalewowymi uzupełnia się z naturalnymi siedliskami lasów liściastych i łęgowych. Na wyższych terenach występują bory mieszane. Lasy zajmują 4946 ha, czyli 6% powierzchni powiatu zajmują lasy, dominują bory sosnowe, w wielu miejscach występują łęgi, dąbrowy, brzeziny oraz gdzieniegdzie olsy i fragmenty grądów. W celu ochrony zasobów środowiska przyrodniczego ustanowiono różne formy ochrony przyrody m.in. rezerwaty przyrody.

Historia[edytuj]

Powiat łęczycki istniał w latach 1867–1975. Wcześniej był też siedzibą województwa łęczyckiego, Ziemi Łęczyckiej.
Najstarsze dzieje Łęczycy sięgają VI w., ale największe znaczenie miał na pocz. XII w.
Prawa miejskie otrzymała w poł. XIII w. odnowił je w 1400 r. Władysław II Jagiełło.
Około 1000 r. powstało w Tumie w okolicy Łęczycy opactwo benedyktyńskie, w poł. XIII w. jego miejsce zajął kościół kolegiacki. Na przełomie XII/XIII w. powstał archidiakonat łęczycki. Był tu ośrodek władzy państwowej i kościelnej, co miało wpływ na rozwój Łęczycy przedkolacyjnej i lokacyjnej.
Do II rozbioru Łęczyca była siedzibą województwa, potem już tylko miastem powiatowym.
W okresie Komisji Edukacji Narodowej była tu szkoła wydziałowa.
Zachował się średniowieczny układ urbanistyczny Łęczycy.

Tradycyjny strój łęczycki już na przełomie XIX i XX w. zaczął powoli wychodzić z użycia. Ubranie męskie składało się z pasiastych spodni w kolorze zielonym, kamizelki w czerwone pasy oraz czarnej lub szarej sukmany przepasanej czerwonym pasem. Nakrycie głowy stanowił kapelusz lub baranica. Kobiety nosiły czerwoną spódnicę w pasy, zielony, szafirowy lub fioletowy fartuch oraz zapaskę naramienną w żółte, czarne lub białe prążki. W podaniach popularna jest postać diabła Boruty, a w kapliczkach nad rzekami spotkać można św. Jana Nepomucena chroniącego przed powodziami. Łęczycanie to grupa etnograficzna ludności polskiej, zamieszkująca obszar między Wielkopolską a Mazowszem. Ludność ta podlegała silnym wpływom sąsiednich dzielnic. W połowie XX wieku już słabo zaznaczali swoją odrębność kulturową. Łęczycanie zatracili pozycję odrębnej grupy ludności o własnych cechach kulturowych, które dawniej posiadali. Obszar Łęczycan stanowił region przejściowy między grupami wielkopolskimi a mazowieckimi. Jednakże podkreśla się przewagę cech mazowieckich Łęczycan, zwłaszcza na pograniczu powiatu gostynińskiego. W znacznej mierze zanikanie tradycyjnej kultury ludowej spowodowane było rozwojem przemysłu w Łódzkim Okręgu.
Uroczystość po ukończeniu żniw i prac polowych Łęczycanie nazywali wieniec.
Łęczycanie posiadali żartobliwe przezwisko Piskorze, którym szczególnie określano szlachtę łęczycką.
W Łęczycy urodził się Robert Wolski (ur. 8 grudnia 1982) – polski lekkoatleta, skoczek wzwyż.

Gospodarka[edytuj]

W regionie działały cukrownie m.in. w Leśmierzu. Ważne jest przetwórstwo owocowo-warzywne i mleczarskie.
Łęczyckie dostarcza znaczne ilości cebuli dla regionu, znane jest z tego i w kraju.
Przez wiele lat wydobywano rudę żelaza w założonej w 1954 r. kopalni, której wieża wyciągowa istnieje w krajobrazie do dziś.

Dojazd[edytuj]

Samochodem[edytuj]

Sieć dróg czyni z Łęczycy ważny węzeł komunikacji samochodowej, ponieważ przecinają się tu drogi krajowe:

droga krajowa nr 1 z drogą nr 703

Autobusem[edytuj]

Dużą rolę odgrywa komunikacja autobusowa. Linie w mieście i okolicach obsługuje głównie PKS.

Koleją[edytuj]

Obszar powiatu przecina linia kolejowa z Kutna do Łodzi.

Samolotem[edytuj]

Regiony[edytuj]

Ciekawe miejsca[edytuj]

Walory przyrodnicze i kulturowe oraz liczne szlaki piesze, rowerowe, konne (m.in. „Szlak Bursztynowy”, „W centrum Polski”, „Bitwy nad Bzurą”, „W krainie diabła Boruty”, „Łódzki Szlak Konny”) przesądzają o krajoznawczej atrakcyjności regionu.

Transport[edytuj]

W Łęczycy jest komunikacja miejska, autobusy kursują na kilku liniach.

Noclegi[edytuj]

Gastronomia[edytuj]

Rozrywka[edytuj]